We zijn alweer thuis, slapen in ons hemelse bedje en drinken gewoon water uit de kraan. Maar...geen "no stress" meer en bijzonder koud...Hier onze belevenissen in Kaapverdie, deels zeilend op 'de
Oosterschelde' een driemaster/schoener, deels zelf op pad.
Over de eerste 2 nachten hier in de kale zandbak Sal (een van de eilanden) valt weinig te vertellen: resort, polsarmbandje, alles Italiaans, enorm strand, niet
warm, veel wind en lekker eten, al verdwaalde ik al in de eetzaal, laat staan op dit Italiaanse Centerparcs terrein.
De purser van Transavia zei het al: "vergeet u bij het uitstappen niet uw e-reader, iPad en telefoon; u zult ze nodig hebben hier" en dat klopte.
Maar dat was de eerste indruk hoor...Want na terugkomst van de boot zijn we hier nog twee dagen geweest, en dan voel je pas die lekkere laid back sfeer in het stadje in de cafés en op straat en op
het strand. Ook carnaval drumsessies gezien met zwartgemaakte ( echt!) kaapverdianen om de slaven uit te beelden. Lekker langs het strand gelopen en gezeten (ik dan) s'ochtends hardgelopen naar de
vuurtoren en s' avonds een yogales meegepikt.( ook alleen ik :-). Goed voor m'n Italiaans trouwens, de yogajuf gaf de les in Engels en Italiaans; blijkbaar begrijpen de Italianen geen Engelse
yogatermen.
Maar nu eerst zeilen!
We keken uit naar de aanmonstering op de Oosterschelde, de NL ( Rotterdam) driemaster schoener in de avond twee dagen later. We zagen haar al liggen...maar waar was precies de afhaalplek (met de
dinghy) ? Beetje verwarring in de taxi, en we waren niet de enigen, maar uiteindelijk kwamen we allemaal aan boord.
Voor zeilers allemaal bekend, voor mij gedeeltelijk. Door het meezeilen met Helwart en Erik (broer van Rene en zijn man) in Portugal, Griekenland en Turkije begrijp soms ik waarom wat wanneer moet
gebeuren, maar ik ben meezeiler, helaas te laat om het goed te leren denk ik, ooit eens geprobeerd, en voel me soms aardig klunzig en onzeker.
Op de Oosterschelde ben je meehelpende passagier. En als mij gezegd wordt wat ik moet doen, probeer ik het zo goed mogelijk te doen. Echt handig ben ik niet, maar ik heb naam gemaakt door omhoog te
klimmen met klimharnas en zekering langs het want richting mast. Overigens klom Regula, een Zwitserse van 70 nog veel hoger. Prachtig mens.
oei die zeiltermen! En dan ook nog in het Engels. En dan ook nog 11 zeilen ongeveer!!
Geweldige en jonge bemanning: Stoere J van 19 uit Berlijn klimt helemaal omhoog en ze is zo sterk en snel met alles, en de Hollandse blonde boys komen zo uit een boek. gespierd, super actief met
veel humor. R. twijfelt tussen carrière na zijn filmacademie of toch meer zeilen. ( werd zeilen :-), J twijfelt ook tussen biologie studeren en iets met zeilen...( de kapitein zei dat ze eerst maar
eens moest gaan studeren en dan terugkomen...maar dat wilde ze duidelijk niet horen) Dan is er nog de net zo stoere meid A uit Denemarken, die goed kon dansen en ook aan yoga doet en stuurman J.
met de earpiercings. G. is de kapitein. Hij heeft ooit nog eens als kraker op ons KNSM eiland gewoond. En onze kok de vrijbuitster F , ze komt uit NL, en wiat altijd weer een verassing tijdens
ontbijt, lunch en diner te serveren.
Dan de passagiers: het levert leuke culturele uitwisselingen op. Zo vinden de Engelsen onze hagelslag uitermate absurd (we hebben de Hollandse keuken aan boord) en heb ik me geamuseerd toen Chris
(Engels) melk bij zijn thee wilde en Peter (NL) met een potje Completa kwam aanzetten. The look on his face!!
Het levert ook mooie reisverhalen op: want die passie hebben we gemeen. er is een Zwitsers echtpaar dat ongeveer de hele wereld heeft gezien na hun pensionering. Echt 3 maanden op pad elke keer. Ze
hebben in Japan gewoond en met de trein door Rusland gereisd. (Even wat eten halen in het dorpje, trein zou over 20 min vertrekken, en vertrok dus na 15 min) dag koffers en paspoorten, en dan in
het Rusland van 20 jaar geleden. Maar ze hebben het gered, dankzij hun bijna irritante rustige vasthoudendheid, die ze hier ook tentoon spreiden. Maar schatten hoor, ik mocht haar wandelstokken
lenen voor de hike. En dapper, zij was het dus dus die nog hoger klom in het want dan ik! ( boven 70 is ze!)
Over reizen wordt hier dus veel gesproken, en natuurlijk over zeilen, want behalve wij zijn het allemaal zeilers. Een motorboot is natuurlijk zééér minderwaardig. Maar ze stuntelen net zoveel, of
soms meer dan wij!
Eerlijk gezegd vind ik het zeilen ook spannender, dus dit meezeilen is goed alternatief. Mooie kennismaking de eerste zeildag, genoten van het buiten zijn,
En dan de eerste avondwacht. wij zaten in het blauwe team, ( rood-wit- blauw) die behoorlijk was uitgedund omdat de Zwisterse man eigenlijk ziek iwas en Rene ook zwaar ziek, maar meer onschuldig.
tsjonge wat was die zeeziek. Hij ging zelfs van zijn stokje, beetje raar wel, ik zag het niet gebeuren.volgens hem door het effect van twee reistabletten snel achter elkaar waar je slaperig van
wordt. Daarna flink overgeven twee keer. Daarna heeft hij een halve dag en nacht geslapen als een o . Dat kan ik niet zeggen trouwens.. door de wind achter lagen we te rollen als een gek. Goede
kennismaking met 'de silly walks' op een slingerend schip; haal ik het naar de tafel met mijn kopje thee?? Of..haalt de hagelslag (op z'n Engels uitgesproken) het andere eind van de boot; de
stuurhut, ofwel het kot, op de boterhammen van de stuurman??( quote stuurman)
Dus de eerste avondwacht (gelukkig slechts 4 uur ipv 6 in de nacht) met anderhalve man en paardekop en dan een ingewikkelde opdracht krijgen. Een los zeil ( weet echt de naam niet meer) uitvouwen
vasthaken en ophijsen tegen het slingeren van het schip, in het halve donker ( er was maan) gelukkig waren de dames bemanning J en A niet voor een kleintje vervaard, en passagier Peter had ook
gezeild. Ik heb geholpen met hijsen. pfoe.. Maar de passagiers waren ons dankbaar; we slingerden veel minder en ze konden weer slapen.
De volgende dag was het zelfs nachtwacht ( 4-8 uur) scherp aan de harde wind, en veel hijsen. Bijna alle zeilen stonden, en af en toe eentje bijzetten of weghalen. Was erg leuk en zwaar, het zijn
ook enorme zeilen, maar wel kicken! Na ontbijtje nog maar uurtje geslapen! René ook niet meer zeeziek dankzij andere cadans van de boot door scherp aan de wind te varen.
De excursies
Het leuke van deze reis is dat we een dag en soms ook nacht zeilen langs de eilanden en dan een dag
een excursie doen. De eerste trip was op Santiago,waar we ook weer heen zullen gaan na de zeilreis. Met de dinghy naar de wal, waar vrouwen druk waren met vis verkopen, en dan eerst naar een dorpje
waar de bevolking ooit in opstand kwam tegen de katholieke priesters. Hutjes, we zijn dan weer echt in Afrika. Ik vond de mensen een beetje lethargisch En heb maar iets in het 'winkeltje' gekocht
om ze te helpen en een beetje het idee te geven dat werken voor toeristen loont. Het was een behoorlijk kaal stuk eiland en de vele niet afgemaakte huizen in grijs baksteen maken het geheel een
beetje troosteloos op sommige plekken. Eigenlijk voelde het dorpje toch wel als aapjes kijken; misschien wel van beide kanten trouwens. Vind ik altijd ongemakkelijk. De mensen leven gewoon, en wij
maken daar foto's van. Over het algemeen vinden ze dat hier niet fijn.
In de reisboeken staan meestal alleen de gekleurde huizen die klaar zijn, maar de
grijze onafgemaakte huizen overheersen. Verder mooie kapokboom, kleine hike ( gaan we na de zeilreis mee door!) en bezoek aan concentratiekamp voor politieke gevangenen van de Portugese koloniën.
Naargeestig, vooral ook de bedelende kinderen daar. A dacht goed te doen om ze wat snoep te geven, maar dat pakte niet goed uit, ze gingen ruzie maken onder elkaar en bleven ons achtervolgen. Toch
vind ik dat je dit soort dingen ook moet ervaren op je reizen. Ben toch benieuwd of hier ook projecten zijn voor kinderen. In elk geval hebben we Eunice ontmoet in Sao Nicolao, een teruggekeerde
Kaapverdische van Nederlandse afkomst. Ze heeft plannen voor milieu educatie, schooltuintjes en zwemles. Ze had al contact gehad met burgemeester Aboutaleb om een zwembad te sponsoren...wie weet,
ik hoop het voor haar!
Hoogtepunt voor mij in elk geval, de tocht van twee uur steil dalen in Sao Antao, het groenste eiland. We liepen over een ezelpad, eerst door de mist en later het groene dal met kleine akkers met
oa zoete aardappelen, kool en mais.
Om in Sao Antao te komen moesten we de overtocht maken met de veerboot vanaf Mindelo ( leuk stadje maar helaas alles dicht want het was zondag) op de veerboot. kotszakjes gratis! Maar vooral voor
de locals; wij waren inmiddels 'ingeslingerd'
Ieder, eiland heeft trouwens wel iets speciaals, maar over het algemeen zijn ze toch stenig, zandig en vrij kaal, met ook hele leuke pareltjes, die wij natuurlijk allemaal bekeken hebben.
Sao Nicolau is het minst toeristische eiland, maar met de drakenbloedboom, die alleen maar op een paar plekken voorkomt) rit in aluguer,(lokaal busje) ijskoud maar onverwachte lunch op prachtige
locatie tussen rotsformaties. Hier zeggen de foto's veel meer over, moeilijk om dat in woorden te beschrijven, het was prachtig!! Dan naar Grogue stokerij. Café met live muziek. Twee morna spelende
locals; beetje onduidelijk wie nu de gids was, maar een was in elk geval die teruggekeerde Nederlandse Kaapverdische met reisbureau en plannen voor schoolzwemmen en schooltuintjes.
Boavista, woestijneiland. Slums, nieuwe aanbouw. Door duin bosachtig landschap naar mooi strand met scheepswrak. Woestijn, met wortels erboven om dauw op te vangen. Klimduinen leuk om vanaf te
rennen.
Later op de middag vanaf boot naar eilandje met dinghy gebracht samen met Peter, een andere passagier. Verder wilde niemand mee. gezwommen tussen het plastic, ( bah, nu begrijp ik de verhalen over
'the plastic soup' ) echt gillen toen ik dat steeds langs m'n benen voelde en avond kampvuur op hetzelfde eilandje met 2 bemanning en 4 passagiers.Tot 1 uur. Topervaring!!
En weer zeilen..
...op de motor, want het laatste stukje ging pal tegen de wind. jsammer! laatste dag!. Ik ben veel buiten geweest en gewoon genoten, zo'n beetje staren in de golven en af en toe wat kletsen met
de bemanning en de andere passagiers. Uiteindelijk nog een walvishaai gezien, grijs gespikkeld, nogal zeldzaam, iedereen opgetogen!
tenslotte een barbecue met dans, erg leuk, dank aan de bemanning!!
En....nog tot twee uur als enige passagier stappen met de boys and girls van de bemanning. Dat was leuk en lang geleden !!, in zo een typische vrij mellow disco, na de bubbling muziek nog even
dance! tja...de passagiers waren erg leuk, maar de gem leeftijd was toch wel aan de hoge kant....( look who's talking) leuk om weer eens ff los te gaan. Ja, oma Lidwien mocht ook mee en had zelfs
nog laten we zeggen aandacht van een Kaapverdiaanse danspartner, haha. Klef gebeuren hoor. Tja als manlief niet meegaat ....( het is hem gelukkig bespaard gebleven)
Volgende dag een beetje droevig afscheid genomen van bemanning en passagiers, en hier en daar wat email adressen uitgewisseld. Wie weet zien we nog mensen met Sail dit jaar!
